-
1 buntować
(-uję, -ujesz); perf; z-; vt* * *ipf.incite to rebel, stir up (przeciw komuś, czemuś against sb, sth).ipf.(= wzniecać bunt) rebel, revolt (przeciw komuś/czemuś against sb/sth); (= działać na przekór nakazom) defy; buntować się przeciw nakazom ojca defy one's father's orders; buntować się przeciw monotonii życia rebel against the monotony of life.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > buntować
См. также в других словарях:
buntować — ndk IV, buntowaćtuję, buntowaćtujesz, buntowaćtuj, buntowaćował, buntowaćowany «namawiać do buntu; podburzać» Buntował załogę statku przeciwko kapitanowi. Buntował kolegów, żeby nie chodzili na dodatkowe zajęcia. Buntował matkę na brata. buntować … Słownik języka polskiego
